Engelse telefooncel

De regen stort genadeloos neer, als een waterval over de verlaten straat. Een vrouw vecht zich voort door de regen, haar jas doorweekt, haar pas versneld richting de warme gloed van de telefooncel. Elke druppel schittert in het licht van de straatlantaarns, het natte trottoir weerspiegelt een wereld die dreigt te verzuipen. Naast haar staat een eenzaam bankje — nat, verlaten, wachtend op drogere tijden.

Een beeld vol urgentie en schoonheid, waarin tijd en weer hun stempel drukken op een vluchtig moment.